Başından sonuna kadar heyecanımı yükseklerde tutan ve her sayfada merakımı artıran bir eser okudum. Hem de eser Türk edebiyatına ait. Hatta bir asır önceki cepheden gelmiş. Ya da cepheye gitmiş. Net bir şekilde söyleyebilirim ki bir ışınlanma söz konusu. Bir ağacın gölgesinde kariyeri için umutsuz bir adım atmayı beklerken umutların tek dayanak olduğu geçmişe dönen bir kahraman hayal edin. Hayal etmesi zorsa, okuyun.
Birinci Cihan Harbi’ni tarih kitaplarının geniş perspektifinden okumaya alışkınız ancak olay yerinden bir sesin bize neler yaşandığını anlatmasının tadı bir başka.
Anadolu’nun bozkırlarında yürüyoruz güneşin sıcağında. Şimdi toprak olmuş atalarımızla yan yana cepheye gidiyoruz. O zaman da gülüyoruz ve konuşuyoruz. Bugünün renkleri o günlerde de mevcut hatta el değmemiş, daha canlı ve berrak. Hepimizin zihninde donuk siyah beyaz görsellerden ibaret olan yaşamı günümüzdeki gibi renkli ve hareketli hale getiriyor yazar. Eserin dili çok akıcı ve kurgusu merak uyandırıcı. Gökay’ın bulunduğu döneme uyum sağlama çabası, gittiği her yeri bir daha göremeyecekmişcesine gözlemlemesi ve tüm bunları bilinçli bir tarihçi olarak gerçekleştirmesi harika bir detaydı. Kitap boyunca Gökay’ın o dönemde kimlerle karşılaşacağını ve günümüze dönüp dönemeyeceğini merak ettim.
Tarihle barışmak isteyen okurlar için ilaç niteliğinde bir eser. Biz o dönemlerin havasını hüzünlü bildik hep ama satırlar nasıl bu hüzne ayıp etmeden mizah barındırabiliyor? Ben tarihin içinden kalkıp gelen bir eseri nasıl böyle hızla okuyabildim? Bozok Ekspresi etkisi olsa gerek
Emre Yorulmaz). Keyifli okumalar dilerim.