Aşkı ikiye bölemezsin..
Yarısı gittiğinde, tam bir yarım kalmaz çünkü geriye..
Ya giden eksiktir ya da kalan fazla..
Önce anlamazsın bittiğini..
Sonra hisseder gibi olursun tükendiğini ve bitmemesi için uğraşmaya başlarsın..
Gün, gece, ay dönümü, mevsim sürüsü boyunca uğraşırsın..
Eskisi gibi olmayınca hiçbir şey, kızmaya başlarsın...
Kızdıkça yorulursun..
Yoruldukça sakinleşirsin..
Sakinleştikçe durulursun..
“Yapacak bir şey yok” deyip, alışmaya koyulursun..
Gönlünde kocaman bir çaresizlik..
İşte tam bu noktada ya anlarsın gerçekten bittiğini; ve çekip gidersin..
Ya da tutup son nefesini, en başa dönersin..
Peki, ne mi yaptım ben?
Önceleri herkes gibi anlamadım bittiğini..
