“Bu Su Hiç Durmaz’da ben bir hüzün alırım. Her şey devam eder, su yine akar, yine gider ve hayat sürer. Sen de istediklerini yapamayabilirsin ama hayat aktığı
için onunla beraber akarsın. Su zaten benim için bir hareket sembolü, o hareketin içinde sen de yürür gidersin. Bazen bir şey yapamazsın, bazen yaparsın. Bazen yaşar, bazen kaybolursun. Bazen başarırsın, bazen başaramazsın... ”
Benim o stüdyoya girişimle çıkışım farklıydı. Şarkı bittiğinde , “Biri beni anladı” dedim. Sanki Bana yazılmış gibi... O şarkıyla, bu çocuksu vehme kapılmayacak yoktur sanırım. Bütün hücrelerimle Bülent’in ne kadar derin ve hakiki bir kaynaktan döküldüğünü idrak ettim. Bu yüzden, istediği kadar görünmez olmaya çalışın, imkânsız. Öz’den söz ediyorum ezcümle...
Sezen Aksu
Bir de Yağmur var... Aşkı tane tane anlatan Yağmur. Hüznü damla damla akıtan.
Dertlenmeyi öğreten, diklenmeyi belleten. “Her şey olur, her şey büyür, her şey geçer, hayat kalır ” yazılı bir muskayı, ömür boyu göğsümüzde taşımamızı sağlayan Yağmur. Ortaçgil, denizden esen bir rüzgardır.
Yekta Kopan
Dinlediklerim hayatı anlatıyordu, bazen Şık Latife’deki gibi, doğrudan, bazen de şiir gibi. O zaman hayalimde sürrealizme çalan resimler canlanırdı. En çok, Eski Defterler’de dinleyeceğimiz Değirmenler’de bu hisse kapıldım herhalde.
Banu Güven
İnsan olmanın çelişkisi duydum Ortaçgil’den ve ufak ufak çözmeye başladım düğümlerimi.
Her şarkısını başka vurguyla, bir daha ve bir kez daha dinledim, izledim, okudum.
Jehan Barbur
Ortaçgil dinlendiğinde, şarkıların derin bir lirizmi yani özel bir heyecan ve coşkuyu imlediği söylenebilir. Dinleyicilerini belki de en çok etkileyen özelliklerden biridir bu. Bu lirikler yoluyla hep kendi açıklarını, çıkmazlarını, ikilemlerini yakalar dinleyici. Tabii ki bu sorunlar, kentli bireye ve “ilişkisizliklerine” dairdir. Aşk, bu şarkılarda ancak böyle nefes alıp verebilir.
Orhan Kahyaoğlu
