Bazı şiirlerindeki dilini sevdim. Fakat ekseriyetle konunun ucu ölüme çıktığından ve şiirlerine durmaksızın akseden “hayat boş her şey anlamsız” havası içimi darladı. Birbirimizi anlamadan, bir şeyi çözemeden, bir işe yaramadan ölecek olmak fikri Ingeborg’u çok incitmiş. Birçok yazarda hissettiğim bu hava salt inançsızlıktan ileri mi bilmiyorum, ama ben birbirimizi küçük kesitler halinde anlayabildiğimizi, ufak tefek işler başarabildiğimizi ve bir anlamı olduğunu düşünüyorum.
“Faşizm atılan ilk bombalarla başlamaz. Üzerine her gazetede yazılabilecek terörle de başlamaz. Faşizm, insanlar arasındaki ilişkilerde başlar. Faşizm, bir erkekle bir kadın arasındaki ilişkide ilk rastlanan şeydir, ve ben o bölümde, içinde yaşadığımız toplumda hep savaş olduğunu söylemeye çalıştım. Savaş ve barış yok, yalnız savaş var.”
Tespit sanırım maalesef doğru. Fakat yazarın, iki satır sonra tüm suçu meşru ilişkiye biçmesiyle şoklara girdim. Meşru olmayan ilişkiler mi çözecek ilişkilerin faşizmini, böyle saçma şey duymadım. Bir de barış var gibi, ender de olsa, giderek artan oranda barış var gibi bu konuda...
(Bana bazen güzel bir tespit yaptığını fark eden yazarlar sonraki cümleyle bunu bir taşkınlığa çevirmeyi sever gibi gelir. Sanki o çözümü veya ikinci tespiti bir kurnazlıkla koyuverirse, hani ilkinin peşine ikincisini de aklımıza yatıracak bir oyuna düşürür gibi.)
Tiyatro oyunu veya röportaj tarzı okumayı sevmediğimden çok sarmadı. Herhangi bir yazarın nerede yaşadığı, hangi şehri neden sevdiği, hangi şekillerde yazdığı ya da nelerden beslendiği ilgimi çeken konular değil. Herhangi birinin ilgisini çekiyor mu?
