Şöyle bir geriye dönüp baktığımda görüyorum ki bu sene benim için tam anlamıyla Dostoyevski yılı olmuş. #evdekal günlerinde su gibi Rus edebiyatı okudum. Budala, yılın 10. Dostoyevski eseri. Sırası da pek bir manidar, öyle değil mi!
Dostoyevski’nin neredeyse gökten düşen yağmur damlasını bile salise salise anlatmasını, yeryüzünün en sıradan olaylarını ustalıkla hikayelere demlemesini seviyorum. Budala’da da bu konuda oldukça cömert davranmış.
Onca eseriyle tanışmış olmama rağmen eğer Budala’yı okumamış olsaydım kesinlikle büyük ustaya karşı kusur işlemiş olurdum. Zira, bana diğer kitaplarından daha farklı bir duygu verdi. Özellikle kitabın ilk bölümleri öyle hızla ruhuma işledi ki! “Bu artık kaleminin zirvesi olmalı!” diye düşündüm.
Budala’lık konusuna gelince. Galiba ben ömürlük bir Budala’yım ve bunun huzuru ile yaşıyorum.
