Budapeşte
Chico BuarqueSözler ve Alıntılar
Bildiğim en güzel sözler, esinlerini senden alanlar; onlar güçlerini ve güzelliklerini sana borçlu.
Ben kötü bir adamdım ya da zor, ya da hayatındaki en değerli anları mahveden berbat biriydim.
Onun gözleriyle okumak isterdim.
Onun sessizliğini izledim, kesinlike benimkinden daha derin ve daha sessizdi.
Aşağıya, Atlântica Bulvarı'na indim; yağmur yağıyordu, sahil boştu, deniz çırpıntılı ve karanlıktı. Bir gazete kulübesine sığındım ve denizden uzakta, bunun gibi birden bitmeyen, ama acıyla kıvranarak dört bir yöne uzanan şehirde acaba yaşayabilir miyim, diye düşündüm.
Çok geçmeden farklı yine giden yürüyüşçüler belirdi, yanımdan geçtiler, onlarla birlikte ortalığa saçılan sözler, sözcük parçaları. Sonra sis dağılmaya başladı, dumanlar dağlara çekildi; şehir kendi tenini göstermek istiyordu. Yine de karşılaştığım insanlar, ne kadar gülerlerse gülsünler ve ne kadar salınırlarsa salınsınlar, çevreyle uyum içinde değillerdi. Bazen onları bir sinema filminin figüranları gibi görüyordum, yönetmenin emirlerine göre sağa sola koşuşturuyorlar, bisiklete biniyorlardı. Patenlerin üzerindeki kızlar profesyonledi, sokak çocukları ücretliydi, arabaların direksiyonununda, caddede hayvan gibi araba kullanan adamlar dublördü. Şehrin fotografik bir anısını sakladığını düşünüyordum. Şimdi onun üzerinde hareket eden her şey bir oyun gibi beni çarpıyordu.
Sözcükler kaçıp gitti benden. Sözcükler, yazılır yazılmaz bana ait olmaktan çıktılar.