İki paralel çizgi çekiliyor gökyüzüne
ve yeryüzüne
biri kaba davranınca
camlar bile sarsılıyor
seni sevmeyi öğreneceğim
daha önceki zamanlarda yaptığım gibi
ruhlarımız 7. göğün 7. katına çıkınca
seni unutacağım...
yok işte yok
taşlarla fıskiyelerle yeşil bambu yapraklarıyla
düzenlenmiş bir Uzak Asya bahçesi yok anılarımda
halbuki bir insanın diğerine verebilecek
en güzel hediyesi yaşamıdır
bunu bildiğin için bana çok uzaklardan
çiy damlaları getirdin
ne kötü şimdi şu an dışarı baktığımda
sana bu derece yabancılaşmam...
o kadar yakındık ki...
ama işte şimdi elimi dışarı uzattığımda
yağmurun yağıp yağmayacağını kavramak dışında
sana dair hiçbir şey bulamıyor olmam
sana tutunamam ki katiller bile geride
el izi bırakır, ne acı...