Kimi zaman ulaşılmaz uzaklıkları özledim şiirden şiire taşarken, kimi zaman üstüme yamalı yalnızlığımın kıyısında durup yaşamın benden usulca uzaklaştığını ayrımsadım acıyla, kimi zaman yalnızca bir defa söylenmiş şarkıyı işitiverdim paslı kulaklarımda, yağmurun sesiyle ürperdim, güzü çağırdım özlemle, güzden uzaklara kaçtım yenilip matemime. Kimi zaman yitik serüvenci olup yenik ve yabancı hissettim bu kente, tüm o sevinçli insanlara, zamanın dondurucu akışına... Başa çıkamam ki ben bütün bunlarla dedim, ezildim, unufak oluverdim. Kimi zaman da zamanın korkusuzu oldum, en başkaldırılmaz olana başkaldırdım, en korkulası olana kafa tuttum, ve elbette yenik düştüm ona; zamanın yıkıcı prangalarına. Bazen bir çöl gecesinin donukluğunda yolcunun anılarını dinleyip uzak yol düşünceleri getirdim aklıma ateşler başında. Belki de, dedim, yüce aşk çıkar gelir bir yerlerden, o tapılası kadın gelir ve kondurur busesini çatlamış dudaklarıma, umarsızdım oysa. En sonunda da bir yaşamın özeti kaldı her şeyden geriye. Hamuru yitirişlerle yoğrulmuş bir yaşamın.
