Böyük gözlənti ilə başlayıb yarısında bunu qarşılamayacağını anlayaraq tez bitirmək istədiyim əsər oldu. Müəllifin qələmindən oxuduğum ilk kitabdır, maraqlısı odur ki, ilk qələm təcrübəsi deyil, lakin buna baxmayaraq olduqca zəifdir.
Hərşeydən öncə əsərin ideyası çox bəsitdir, simvolik buqələmun ideyası ilə ikiüzlü insanlardan söhbət açıb sonda onu “Sırlar Dünyası” serialındakı kimi sonluğa bağladı. Əsərin dili şablondur, təbiilik, səmimilik hiss edilmir, günlük həyatda kim rəfiqəsiylə söhbət edərkən feminist olduğunu dönə-dönə təkrarlayarki? Yəni buna ehtiyac var? Və ya kiminsə çox kitab oxuması onun yüksək dünyagörüşünə malik, yaxşı insan olması deməkdir? Müəllif obrazlarının xarakterlərini əməlləri ilə oxucuya çatdırmaq yerinə, onların dilindən adlandırıb qısa yolu seçib, məsələn filankəs narsistdir, behmankəs dindardır və s. Obrazların xarakterlərini anlamaq olmurdu və müəllifin oxucuya çatdırmaq istədiyi personajların hekayə irəlilədikcə hərəkətləri ilə başlanğıcdakı təsvirləri təzadlı idi. Ümumiyyətlə nə oxudum başa düşmədim, nə bir şey qazandım, nə də ki oxuduğumdan zövq aldım. Müəllifin digər kitabları diqqətimi çox cəlb eləsə də, tərəddüdlüyəm.