Ne zaman ay çıksa
söner gider çanlar
ve görünmeye başlar
zifiri yollar.
Ne zaman ay çıksa
deniz kaplar yeryüzünü
ve yürek sonsuzlukta
bir ada duyar kendini.
Bazen hayat sarıyor beni, belimden kavrayıp
Yukarlara kaldırıyor - sevecen bir baba gibi ...
Hatta bazen baktığım yüzlerde
İyilik dolu bir şeyler buluyorum
O zaman parmağıma doluyorum bir ipliği
Geceleri bunları anımsamak,
Bu güzel şeyleri düşünmek için belki.🍀✨
“Çiçeksiz bir dal gibiyim
Susuz ırmak yatağı…
Varlığım soyutlandı
Bütün anlamlarından.
Gün gelir çekip giderim
Avuçlarıma alıp aklımı
Çığlık çığlığa
Bu sokaklardan.”
Dünyanın ölümünü gördüm, suyun toprağın
En yakın dostlarımın birer birer
Vakitsiz açan çiçeklerin, vakitli doğan çocukların
Ölümünü gördüm, ama kimse
İnandıramaz beni öldüğüne sevgilerin!
Yaşam ki bir kum saatidir usulca akan
Dolan sevgilerimizdir biz boşaldıkca
Yaşımız biraz da sevgilerimizin akranıdır
Vereceğimiz tek şey budur dünyaya.