Ömer Seyfettin’in bütün hikayelerini okumak için seri olarak aldığım on kitabın dördüncüsünü bitirdim. Kitapta toplam dokuz hikaye bulunmakta:
Beyaz Lale
Bahar ve Kelebekler
Tuğra
Öpücüğün İlkel Biçimi
Tos
Kıskançlık
Ferman
Teke Tek
Namus
Ömer Seyfettin’i eleştirmek tabii ki benim haddime değil fakat kitaptaki öykülerin geneli bana ciddi anlamda çok vahşi geldi. Öykülerin her birinin vermek istediği mesajı da diğerleri gibi benimseyemedim. Beyaz Lale’de kadınlara yapılan işkenceler, tacizler anlatılıyordu, spoiler vermemek için pek çok öykünün şiddet barındırdığını söyleyebilirim sadece. Ferman ise en çok sorguladığım ve bitene kadar hatta bittikten sonra sorgulamaya devam ettiğim bir öykü oldu. Zamanın, mekanın şartlarını bilerek öyküyü ele almak gerek ama ben bir insana (kim olursa olsun) tapınma derecesine varan bağımlılığı hiçbir şekilde doğru bulmuyorum. Tabi yazarın öyküde vermek istediği mesaj başka ama vahşeti de göz ardı edemiyorum. En güzel öykü çocukluğumda da okuduğumu hatırladığım Bahar ve Kelebekler’di. Siz hiç kelebek falı baktınız mı? Kitap okumakla başlayan ve fal bakmakla sonuçlanan nisan gününün hikayesini çok sevdim. Yazarın tüm öykülerini bir kez daha okumak istersem bu kitabı okumayabilirim. Ya da sadece Bahar ve Kelebekler’i okurum.
