Kitabın arka kapağındaki yazıyı okuduktan sonra anladım ki serim düğüm ve çözüm zincirlemesi olan bir düzyazı beklememeliyim. Öyle de oldu. "Kadının bütünlüklü bir öyküsü olamayacağını düşünüyorum çünkü bütünü, bizlerde bir bütün olarak yola çıkanlar, parçalara böldüler ... " diyor Ece Temelkuran. Kitabın adını unutmayın. Bizim kafamız karışık, duygularımız, ruhlarımız karışık. Bölük pörçük. Temelkuran, bunun içimize işlemesini istiyor o yüzden uzun uzun yazılmış, mutlak bir olay örgüsü oluşturmuyor. Hatta başlarda yazdığı kesik öykülerin altına parantez açıp iç sesini de konuşturmuş, düzgün yaz bunları, olay örgüsü oluştur, insanlar anlamayacaklar diye... Ama o son parantezde niyetini belli etmiş. Anlattıklarının kolayca anlaşılıp sindirilip unutulmasını istemediğini, insanın boğazında düğümlenmesini, akılda yarım kalmasını istemiş. Çünküsü de var tabii.
Çünkü biz ölüyoruz.
Aslında her kadının çok doğal bir şey olarak yaşadığı ve göze bile çarpmayan şeylerin dramatikliğini fark etmek beni etkiledi. Mutfağa gittiklerindeki ettikleri sohbetle salona döndükleri sohbetin farklılığı bile bu kadar derin miydi? Derindi. Sıradan veya önemli, herhangi bir günde bir kadının neler yaşadığına, aklından neler geçtiğine şahit olacaksınız. Bol bol imge kullanıldığından belki kitabın içine girmekte biraz zorlanırsınız ama ilerledikçe yüzünüzde acı bir gülümsemenin oluşacağına eminim.
BİZ ÖLÜNCE - SİZ SUSUYORSUNUZ YA, BİZ ONDAN ÖLÜYORUZ IŞTE - ÖLÜNCE BİZ, KARŞISINDA DURUP SUSACAĞINIZ KİMSE OLMAYACAK. SİLAHLARINIZLA YALNIZ BAŞINIZA KALACAKSINIZ.
HOŞÇA KALIN.
