Anton Çehov, kendisi için söylenen tonlarca övgüyü hak eden nadide edebiyatçılardan fikrimce. Tüm zamanların “en öykü yazarı” olduğunu düşünenlerdenim. Memurun Ölümü’nde, 1880-1884 yılları arasından yazarın yazmış olduğu kısa hikâyeleri, kronolojik sıralamayla okuyorsunuz. Everest Yayınları’nın Çehov kitaplığını -kaç cilt olduğunu anımsayamadım şu an- sanırım tüm ciltlerini edindim ve okumaya başladım.
Rus kısa öykü yazarının, Türkiyeli sanatçıların neden bu denli ilgisini çektiğini, benimsediklerini ve öykündüklerini ancak ve ancak okuyarak öğrenebilirsiniz. Rusya’nın toplumsal yapısı ve işleyişi, o kadar Türkiye ki, aydınların onu örnek almaması, ondan feyz almaması abes olurdu. Şimdi en çok ‘Nuri Bilge Ceylan’ ve ‘Emin Alper’in etkilenmelerini çözdüğümü hissediyorum. ‘Mehmet Özgül’ çevirisi ilk defa okudum -hatırladığım kadarıyla tabii, çeviri enfes. Özellikle soyadları dipnotta anlamlarıyla vermek, Çehov’un anlatılarında soyadları rastgele değil, içerik hakkında ipucu taşıdığı bilgisinin farkına varıyorsunuz. Kitapta toplam 62 tane öykü bulunuyor; hepsini çok sevdim. En sevdiğim iki öykü, son ikiye dayanınca -Hanımefendi ve Baron isimli- kitabın bende bırakmış olduğu tat, çok daha kalıcı ve mutlu edici oldu. Muhakkak okuyun!
