"Ömür Hanım" şiirinden tanıdığım yazar.
Ve her güz dönüp dönüp kapısını eşindirdiğim şiir..
Yazarları önceki eserleriyle kıyas yapmadan duramıyorum, tutamıyorum kendimi. İlk kitabına göre ikincisi biraz zayıf kaldı benim için. İçinde dokunan dizeler, alıp uzaklara götüren satırlar oldu. Ama bir bütün olarak beni cezbetmedi bu eser.
Susmak, ayrılık, hasret, yalnızlık, hüzün, gitmek, geçmiş zamanlar..
Beni üstünde uzun süre duraklatan, sıkça geçen kelimeler oldu bunlar.
Yazılan yakınmalar, şikayetler, hüzünler, acılar.. hepsi bize ait. Yüreğimizde yuva kurmuş duygular.
Birbirine sırtını dönmüş insanlardan sızlarken içi; kimsenin kimseyi anlamadığı bir dünyada sözü yasaklamalı diye teslim oluyor, hayatını sözle idame eden şair.
Ve "Ey hüzün ..." sanki başka bir şey eklenmesine gerek kalmayacak gibi noktalanıyor hayatımızda.
Hasretler, hayaller, düşler, aşk..
Biz bunlar ve türlü kelimelerin saldırısıyla, hayatla cebelleşirken, en son söz eserin başında yazılmış gibi:
"Öğrendik sonunda, yetinmek erdemdir."
Ve öğrenelim; yetinmeyi bilmekten iyi savunmamız olamayacağını.
Yetinmeyi bilip yola revan olalım..
