Küçük Ağa, Osmancık… Tarık Buğra’yı tanıdığımız romanları. Ama başka romanları ve hikayeleri ve oyunları da var. Bir de garip yaşam öyküsü…
Önce tıbbiye, sonra hukuk tahsili. İkisi de yarım. Varsa yoksa Küllük. Çınaraltı’nda filizlenen yazarlık hayalleri. Büyük yazarların gölgesi, Bâb-ı Âli’nin kaldırımları, denemeler, düşmeler kalkmalar. Küflü bekar odaları. Muallim yardımcılığı. Sonra ilk kitabın baskısı. Gurur.
Beşir Ayvazoğlu ile yaptığı son görüşmesinde geçinmek gibi bir derdi olmadığı için bütün mesaisini romanlarına harcayan Orhan Pamuk’a imrendiğini söyler. Süleyman Tarık Buğra’ya göre gazetecilik insanın yazarlığını öldürür. Çaresizlik işte burada. Dram mı demeliydim? Yapmak istediği şey ile yapmak zorunda olduğu şey arasında kalmak, gerilmek, gerildikçe incelmek.
Beşir Ayvazoğlu kaleminden biyografik bir eser. Ayvazoğlu’nun biyografilerinde hep bir dram tütsüsü vardır. Yahya Kemal, Ahmet Haşim, Peyami Safa, Asaf Halet Çelebi’yi ele aldığı kitapları. Hele 1924. Bir resimdeki bütün şair ve edipleri tek tek toprağa tevdi ettiğimiz bu mükedder kitap! Nisbeten ince olan bu kitap, belki daha yakın tarihten bahsettiği için o kadar hüzünlendirmedi. Sanki ölümün yıllanmışı beni daha çok saygıya zorluyor. Belki bu yüzden Süleyman Tarık Buğra’dan özür dilemem gerekiyor.
