Necip Fazıl'ın kardeşi Selma ısırılmış bir elma ile gelir ağabeyi in yanına. "Ağabeyciğim, büyükbabamın sana verdiği bir lirayı ver de sana bu elmayı vereyim. Biraz ısırdım ama ziyanı yok." der. Ondan elmayı aldığı, parayı verdiği için hayati boyunca üzülecektir. Hem parayı verip hem elmayı almayabilirdi Necip Fazıl... böyle not düşüyor Ali Haydar Haksal kitabın sonunda. Aynı notu kitabın başka yerlerinde de belirtmiş.
Isırılmış bir elma modern dünyada bile ne kadar ikonik! Tarih öncesi bir tarihe tarihleniyor ısırılmış elma!!! Kronolojinin dişlileri sıyrılmış, anakronik yanılsamalar, günahkar kabullere dönüşmüş. Necip Fazıl'ın deyimiyle beyazın içinden beyazı sıyırmaya çalışıyoruz. Bir lira mukabilinde ısırılmış bir elmayı almak ne kadar karlı bir ticaret!? Hem bir lirayı hem de ısırılmış elmayı iade etmemek ne büyük nedamet....
