"Wakefield" bir haftalığına taşraya gidiyorum diyerek bir arka sokakta ev tutan ve yirmi yıl burada gizlice yaşadıktan sonra hiçbir şey olmamış gibi evine dönen bir acayip adamdır. Deli midir, nedir? "Büyük Taş Yüz" öyküsünde, bireyin en mükemmele duyduğu özlem, umutlu bekleyiş ve kendini o mükemmel olanda kaybetme ihtiyacı incelikle işlenmiş. Yıllar sonra yazılan Simyacı'ya ışık tutmuştur diye düşünüyorum. "Ateşe Verilen Dünya" geçmişin ve bugünün üzerimize yıktığı ağırlıklardan sıyrılmak için en değersizinden paha biçilemez olanına dek bizi biz yapan her şeyden kurtularak yeni bir dünya yaratma fikri üzerine kurulmuş ütopik bir öykü. İnsanın her şeyden önce içindeki ağırlıktan kurtulması gerektiğine, değilse hiçbir şeyin düzelemeyeceğine dair bir hatırlatma. "Bay Higginbotham'ın Başına Gelenler" için bir nevi Sherlock Holmes öyküsü diyebiliriz. İmkansız görünen olay -çok doyurucu olmasa da- finalde açıklanıyor. Ben pek bir şey anlamadım. "Rahibin Kara Peçesi"nde ise bir gün yüzüne siyah bir tül takan ve ölene dek bu şekilde yüzünü gizleyen, iyiliğinden şüphe edilmese de peçe yüzünden hep korkulan bir rahibin hikayesini okuyoruz. Rahip ölüm döşeğindeyken ona, ruhunda nasıl korkunç bir suçla kavuşmaktasın tanrına diye soran bir başka rahibe, insanların birbirlerine karşı yüzlerini açtığını ama günahlarının kalplerinde gizli kaldığını, kendisinin kalbini açıp yüzünü gizlediğini açıklar. Efsane bir cevap bence. Özetle, Babil kitaplığının en iyilerinden diyemem ama kötü de değil. =)
