"Birden kendini bu dünyada daha önce hiç hissetmediği kadar
yabancı, üvey hissetti. Çıplak yara gibi acıdı içi. Kendinden bile daha
güçlü olmasını gerektiren bir kimsesizlik, bir kayboluştu şu yaşadığı ve
insan bu çeşit bir kimsesizliği ancak kendi yurdunda, kendi insanlarının
arasında yaşardı."
Orada ruhları ve yüzleri kendi isiyle karararak
kendine kapanmış erkek yüzleri arasında bir süre oturup bekliyor. Neyi beklediğini bilmeden bekliyor. Belki buradaki kalabalık da bir şeyi bekliyordu. Kendilerinin dışındaki bir şeyi bekliyorlardı. Kendilerinin dışındaki bir gücün değiştirebileceği bir şeyi bekliyorlardı.
Çoğu kez üzüntüyü ya da sevinci hissedemeyecek kadar içinin kağşadığını hissediyordu.
Bu pencereler kadar ölü mü görünüyordu her şey? Görünmeyenler nasıl görüyorlardı, kendilerine görülmeyi yasaklayan dünyayı?
4.566 öğeden 1 ile 10 arasındakiler gösteriliyor.
©2023 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.29.28