“Ey Türk kızı!
Birinci vazifen, annene; “Öff,” bile demeyen, her söylediğine, istediğine, yaptığına, ettiğine hiç itiraz etmeden sadece “Tamam,” demeyi kendine adet edinen, altın günlerinde benim damadım işte şöyle zengin, şu kadar kazanıyor, kızımı el üstün tutuyor, havalarını atabilmesi için zengin koca bulup evlenen hayırlı bir evlat…
Kayınvalidene; saygılı, hamarat ve oğlunu kışkırtmayan, seninle onun arasında seçim yaptıracak durumlara hiç bulaşmayan, ağzı var dili yok bir gelin…
Kocana; sadık, üç bin beş yüz çeşit yemek yapmayı bilen, temizlik yapınca yoruldum demeyen sofrayı tam zamanında kuran, dırdır etmeyen, en sevdiğin dizinin olduğu akşam alakasız iki takımın maçı varken ve kocan o maçı izlemekte ısrarcıyken “Aman kocacığım aramızda bir dizinin lafı mı olur, al kumanda ve televizyon senin köpeğin olsun,” diyebilen, çocukların bütün sorumluluğuyla tek başına ilgilenen ve onu hiçbir soruna bulaştırmayan, cefasını çekip sefasını sürmesi için rahat bırakan, sevecen bir eş olmaktır…
Sorunsuz ve mutlu bir evliliğin yegane temeli budur.
