Rodin’in sevgilisi Camille’nin yaşamını konu alan “Bir Kadın” romanını büyük bir keyifle okudum. Camille, ta çocukluktan başlayarak taşlarla öyle bir bağ kuruyor ki, her taş capcanlı anlamlar taşıyor. Bu müthiş bağ karşısında afallıyorsunuz. Hani, Virginie Woolf, Kendine Ait Bir Oda’da kadınlara bilinçlerini entelektüel yönden geliştirmedikleri için oldukça sert eleştiriler yapar. Bugün de ev işlerine, kadınlık rollerine hapsedilen kadınlarımız yeterince okumuyor. Hadi zamanları yetmiyor diyelim. Ama sorun birine bakalım, her gün çorbasını yaptığı bulgurun tarihini bilir mi? Ya da o bulgurun içinden çıkan taşın? “Allah’ın taşı işte “ der. “Nesini bileceksiniz ki. “ Buradan Camille’ye gelecek olursak... Bu büyük sanatçının dünyasında irili ufaklı taşların öyle büyülü bir anlamı var ki, onlarla dans ediyor adeta. 1880’lerde bir kadının heykeltraş olmak istemesi ne haddine düşmüş. Saçı uzun olanın aklı kısa olmaz mı? Deli diye akıl hastanesine kapatılır. Ah! İnsanın içi sızlıyor. Bu rezil eril düzene başkaldıran tüm Camillerin yıldızlar yoldaşı olsun. Unutulmayacaksınız. Bu rezil eril düzene başkaldıran tüm hemcinslerime selam olsun. Değerlisiniz.
