Rei 11 yaşındayken, babasının askerler tarafından götürüldüğüne tanık oldu. Rei o sırada bir dolabın içindeydi, birkaç dakika öncesine kadar başını kaldıramadığı bir kitap okuyordu halbuki. Babası ise 3 Çinli öğrenciyle prova yapıyordu, iki düşman ülkenin müzikten köprüler kuran bedenleriydi onlar.
Geriye Rei kaldı, bir de babasının kırık kemanı.
.
'Dünyanın bütün hayaletlerine' ithaf edilen bir kitap Can Kırığı. Savaşların arasına düşenlerin, bombaların altında solan hayatların, susturulan dillerin, düşünmesin diye bağlanan dimağların her biri hayalet değil mi artık? Mizubayashi de böyle düşünüyor olmalı. Müzikle, sadakatle, yasla, büyük kayıplarla selam ediyor hayaletlere.
Yeri geliyor Japonya'nın kendi halkına yaptıklarını dillendiriyor yeri geliyor Hiroşima'ya atılan bombaları anlatıyor. Çünkü acının birbirine bakan pek çok yüzü var. Farklı yönlerden gelmesine karşın, tek noktadan vuran.
.
Bolca tesadüf içermesine karşın; sayfalara kendimi kaptırdım ben. Her tesadüfte ağladım da, çekinmeden üstelik. Rei'nin babası, arkadaşları kaybettiğim dostlarımmış gibi.
Kobayaşi Takici'nin Yengeç Konserveleme Gemisi'ne bu eserde denk gelmek de sıcacık hissettirdi.. Tek solukta bitirdim Can Kırığı'nı.
.
Aysel Bora çevirisi, Nahide Dikel kapak tasarımıyla~
