"Güneşin çocukları olabiliriz belki. Türkler ise birer yıldıza benziyor. Üstelik gökyüzündeki yıldızları kadar çoklar... Her geçen gün tabyalarda, siperlerde bizi beklerken sayıları durmadan artıyordu.
Kaybedilen her toprak parçası, gönlümüzde derin yaralar açıyordu. Düşman çizmesinin bastığı bir karış yer için bin kere ölmeyi tercih ederdik. Bütün bu düşünceler bizi hırslandırıyordu. Düşman ile karşı karşıya gelmeyi canı gönülden istiyorduk. Bazı yerlerin kaybedildiği haberini aldıkça Harbiye'nin sıralarına matem havasının o kurşun ağırlığı cökerdi. "Vatan!" diyorduk, başka bir şey demiyorduk... "Vatan, vatan!" Hepimizde vatan için çarpan tek bir aşk, tek bir yürek vardı sanki.