Voltaire, bu eserinde felsefe tarihinde eşi görülmemiş üzere Leibniz'in 'tanrısal adalet' dedigi, daha çok "mümkün dünyaların en iyisi" olarak bilinen fikrine saldırıyor. Leibniz, teorisini oluştururken Tanrı'yı merkeze alarak, kötülük problemine böyle bir açıklama getiriyor; kötülüğün olmadığı bir dünya yaratmanın anlamsız olduğunu ve kötülüğün varlığının Tanrı'yı yanlışlamadığı sonucuna varıyor.
Voltaire'e dönelim. Voltaire, bu çok basit ve anlaşılır şekilde yazılan eserde, Leibniz'e açıkça saldırıyor ama bunu, onun fikirleriyle yapmıyor. Sorunun merkezine Tanrı'yı koymayarak bana göre de doğru olanı yapıyor. Kötülüğün baskın olarak var olduğunu ve bu nedenle 'mümkün dünyaların en iyisi' demenin de çok büyük bir kendini kandırmaca olduğunu vurguluyor.
