Derin bir kuyudur şu dünya; karanlık, sıkıntılarla dolu, daracık… Ölüm ise hakikattir, asıl mekana yolculuktur. Allah bizlere asıl mekanımızda ferah olacağımız bir ömür nasip etsin.
Uzun zamandır kitaplığımda bulunan, bir türlü okumaya fırsat bulamadığım ‘Canfeda’yı en sonunda bitirdim. İşte şimdi sizlere bu kitap hakkında fikirlerimi paylaşmak istiyorum:
Öncelikle kitabın dili ve üslubundan bahsetmek istiyorum. Kitabın dili, ağır ve süslü bir edebiyatla harmanlanmış. Hikaye içinde hikaye, zaman içinde zaman yolculuklarını okuyorsunuz. Bu durum kitabı biraz sıkıcı yapmış. Daha önce hiç peygamberimiz ve ehli beyt hakkında bir şeyler duymayan veya okumayanlar için verimli olacaktır, fakat fazlaca dinleyen, okuyanlar için sıkıcı olabilir. Çünkü sürekli tekrar eden olaylar var. Bir de gözlerimiz Hz. Fatıma’yı ararken genel olarak o dönemden ve sahabilerden bahsedildiği için istediğim verimi alamadım maalesef.
Tüm bu eleştirilerime rağmen yazarı tebrik etmezsem haksızlık ederim. Bu kadar bilgi, hikayeyi bir kapağın altında toplaması çok iyi olmuş. Gözyaşlarımı tutamadığım, tebessüm ettiğim bir çok sahne var. En güzel insanların yaşadığı bir döneme bir nebze tanıklık etmek… Harikaydı. Böyle insanları tanımak, onları sevmek ve onların artık varolmadığını bilmek aslında ne kadar bomboş amaçlar uğruna kavgalar ettiğimizi gösteriyor.
Gerçekten bir kez daha anladım; günümüzde bize dinimizi korkutarak, kötüleyerek anlatarak din düşmanları yetiştirmişler. Aslında islam dini sevgi, merhamet ve güzellikler dinidir… Allah hepimizi Hz Fatıma’nın yolundan giden insanlardan eylesin.
Sağlıcakla kalın…
