Aşk acısı...
Çok sevipte, kavuşamayanın yaşadığı acı hangi kelimelerle anlatılabilir ki? Her köşe başında kendine rastlamak, aynalarda sevdiğinin yüzünü görmek, gözyaşlarının tuzunda bile onu arayıpta bulamamak...
Derler ya kavuşamayan aşıkların aşkı efsaneleşir diye, Muhammet Hasan Kaya'da ilk kitabında efsaneleştirdiği "Zeynep'e" iç dünyasından, ruhundan sesleniyor ve bu seferki feryatları daha can yakıcı...
Yazım dili o kadar sade ve anlaşılır ki, yazar sanki sorularını kendisine değilde, biz okurları ile dertleşiyormuş gibi kaleme alıp önümüze seriyor...
Eylül ayının hüznünü, yağmurlarını, gözyaşları ile süsleyen yazar, duygu dolu bir iç hesaplaşmaya, şiirler eşliğinde biz okurlarını da davet ederek, acısına, yalnızlığına, çaresizliğine, kimsesizliğine, özlem ve umutlarına şahit olmamızı istercesine, canının acısına ortak etmek istemiş ve bunda da başarılı olmuş...
Aşk acısına dair okunacak bu güzel eseri, yazarın sözleri ile noktalamak istiyorum...
Bir yanım gündüz, bir yanım gece gibi şimdi.
Bir yanım, tek kişilik nüfusumla sen gibi,
Bir yanım, kalabalıktaki sessiz mezar gibi.
