Her ayrılık bir ölümdü, insan her gün vedalaşırdı içindeki şeylerle. Her gün bir kez daha ölümü tüketirdi aslında. İnsan en çok kendi yarattıklarından korkardı.
Camsap'ın kuyuda bırakılması üzerinden Hz. Yusuf kıssasına telmih yapılan hikâyede en etkileyici kısım hayal-gerçek ve insanın içinde barındırdığı tezatlığın gözler önüne serilmesiydi. (sevgi-nefret, suçluluk-sorumluluk vb.) Her arayan bulan mıdır? İnsan doğası gereği kötüye meyilli midir, ihanet eder mi? Düşünmeye yönlendiren ve okuyucuda merak duygusu oluşturan yazar bu sayede okuyucuyu hikâyeye dâhil etmiştir.
Şahmeran hikayesini anlatan usta, İlyas'ın iç dünyasında kapıldığı hırsı da gözler önüne serer. Yani onu çekirdekten yetiştirir. Gecikmiş bir gönül borcu diyerek tamamlanan hikâyede insanın yitirdiklerinin farkındalığına ulaştığı görülür. Hikâyede de sıkça vurgulandığı gibi "İnsan doğası gereği ihanet eder Camsap!". Bazen bir şeyleri bilmemek bilmekten daha iyidir belki de. Son olarak hiçbir yakınlığın kapatamayacağı bir uzaklıktı bu: insanın içi.
