"Acıların üstüme kar gibi yağdığını söylüyorlar. Kendimi sıcak hissediyorum, üstümde kar tutmuyor. Bütün hayat, mutlulukla dönüp duruyor. Gerçek uzanıp uyumuştur. Uyanık olansa, bir çocuğun başını okşar gibi sevdiğimiz, yanımızda tuttuğumuz, inandığımız, sanrıdır. "Sanıyor" olmanın hafifliği, "sandığımızı" bilmediğimiz sürece, ne güzel. Çoktan ilk giysilerini çıkarmıştır herkes. Ama bunu bilmek onlara ne verir? Ben onlara, yeni giysilerinin yakıcılığını rahatsızlık verici olduğunu ve iğreti olduğunu bilmedikleri sürece, neye yarar? Neden onları taş üstünde yatmanın yüceliğine inandırmak isteyeyim? Rahat yataklarımız var ya! Mutlu ve gelip geçmekte olan hayatımızı en azından memnunluk içinde yaşayabilmemiz için tek yapmamız gereken, gerçeği uyandırmamaktır. Bırakalım uyusun."
Cennet başkalarının anlamaya çalıştıkça hayranlık duydukları, âşık oldukları, kendi yalnızlıklarını buldukları bir kadın. Büyülü bir yalnızlığın kadını. Tufan, ovanın ve belki de hayatın dışına çıkmaya çalışan genç bir adam. Cennet'i sadece sevmiyor, onda kendi geleceğini de arıyor. Cennet onun için bir ilah. İkisinin arasında sıkışmış başka bir yaşam alanı var mı?
Cennet Sevgilim, insanlar arasındaki 'gizli sınır'ı keşfetmeye, hepimizi yeni hayatlar aramaya çağıran bir roman. Önder Saraloğlu ilk romanında, yok sayılan bir kuşağın varoluş çabalarını başarılı bir üslupla anlatırken, edebiyatımıza da yeni karakterler kazandırıyor.
