Aslında çok tolerans insanımdır. Ama bazı şeyler toleranslık filan algılamıyor. Bu kitabın konusunu aldığı olay gibi...
26 şubat 1992 yılı Azerbaycan için Hocalı yılı desek yanılmayız. Halen de acısı sızı gibi içimizde. Yaşlı, kadın, çocuk toplam 613 kişi öldürülmüş. Öldürülmüş hafif kalır, yaşlıların kafa tasları parçalanmış, hamile kadınların karnı oyulmuş, çocukların derileri yüzülmüş vs. vs... Bunları ben kendimden uydurmuyorum bunlar var, resimleri çekilmiş, videoları var. Soykırım değil de nedir bu olay?
Bir de esirler var tabii. Bazıları güç bela bulunup geri getirildi, bazılarıysa halen kayıp...
Kitaba geçelim:
Kitap Hocalı soykırımının anısına yazılmış. Orada 25-26 şubat gecesi yaşananları anlatmaktadır. Ve bir ailenin üzerinden olaylar gözümüzün önüne seriliyor. Bir aile esir alınıyor. Yolda ermeniler tarafından tecavüz olunmasın diye baba kızını tüfenginin kundağıyla vurarak öldürüyor. Karısına da aynı şeyi yapmak isterken ermeniler babayı öldürüyor... Geriye bir ana bir oğul kalıyor... Başlarına ne deseniz geliyor... Aklınıza gelebilecek her şey. Sonrası mı? Sonra oğul o kadar kin tutuyor ki kendi milletine karşı, "nerdelerdi diye neden beni kurtarmadılar diye" onu vatanına terrör yapmağa gönderiyorlar... Olaylar da bundan sonra cereyan ediyor...
Elhan Elatlı kitaplarından alışık olduğumuz Kanbay Kasımlı yok burada. Bunun yerine yazarın ikinci sevimli karekteri Alemdar var. O bir MİT çalışanı ve olayları çözmeğe çalışıyor.
Velhasıl, benim en sevdiğim, 1 günden az müddetde bitirdiğim eser.
