…Onun böyle konuştuğunu duyunca, şimdiye kadar yüreğime ağırlık yapan bir şeyden kurtulduğumu duyumsadım. Günler geçtikçe ve kusursuz sevgi ve kusursuz güvenle birlikte gelen gerçek huzuru daha fazla tattıkça, gözyaşlarımın neşeye ve pişmanlık dolu hikâyemin bir umut şarkısına döndüğünü fark ettim.
En sonunda rahatladım ve dinlendim. Eğer bu eski otele dadadan ruhlar varsa bile, onları görmüyorum ve duvarları yıkılsa, harabeye dönse ve şanı şöhreti kalmasa da, hala onun çimen kaplı eşiğinde oturabiliyor ve kendi gölgemden başka bir gölge görmeden hızla çürüyen koridorlarında dolaşabiliyorum; artık belim büküldü ve titrek ve kararsız adımlarımı atmama yardımcı olan küçük bastonum sayesinde sadece dik durabiliyorum.
Tanrı’nın kayrası en sonunda Happy-Go-Lucky Oteli’nin üzerine indi.
