Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
Vefa, insanda ne kadar da insanca duruyordu. Vefa, insanı ne kadar da insan yapıyordu. Vefa insana ne kadar da ilaç oluyordu.
Sabır ilk vurgunu yediğin anda gösterdiğin tavrın
Vefa hayat bulunca, huzur arza revan oluyor.
İçinde özlem olmayan gönül; meyvesiz kuru bir ağaç gibi, köpüksüz kahve gibi, gizemsiz çöl gibi...
Ona çocukmuş gibi davrandılar ama bir misketinin olup olmadığını sormadılar hiçbir zaman.
Neden hayatın renkleri hep böyle soluk?
Gökyüzüne baktım karanlıktı, içim karanlıktı, şehir karanlıktı, her şey her şey karanlıktı.
İçinde özlem olmayan gönül; meyvesiz kuru bir ağaç gibi, köpüksüz kahve gibi, gizemsiz çöl gibi...
Kapalı ve kasvetli hava, tam ruh dünyama göre...
İnsanlar ona ne çocuk olma hakkını vermişti ne de akılı bir yetişkin...
Konuşurken duyguları yokmuş gibi konuştular onunla. Ona deli olduğunu, seslerinin her tınısıda hissetirdiler. Gözlerinin içine bakarak konuşmadılar, gözlerinden ruhuna inme gayreti göstermediler. Oysa Vefa insanı sevdiğinin gözlerinin içine bakar.
"Demek ki içten içe hâlâ hayata bağlıymışım."
Mesela Pat Goca'ya hiç vasiyeti varmıdır diyen olmadı
Oysa vefa insanı sevdiğinin gözlerinin içine bakar. Bir insan, diğerinin gözlerinin içine bakmadan onun ne düşündüğünü nerden bilebilir ki?