Çınar Dede dört yüz yaşını aşmış, artık dünyaya kök salmış bir bilge ağaç. Zamanında yanı başındaki çeşmeden su almaya gelen insanları gölgesinde toplayıp bir araya getiren bu koca çınar, yüzlerce yıl pek çok olaya tanık olmuş. İnsanları seven bir ağaç bu – onlara dallarına konan kuşların şarkılarını dinleten, yapraklarının arasında dolanıp duran esintiyle masallar anlatan... Ne var ki insanlardan çok da çeken! Ama insanların sevgiyi, umudu, iyiliği arayışında onlara yol göstermekten vazgeçmeyen bir Yaşam Ağacı. Gelin sarılalım Çınar Dede’nin kocaman gövdesine, koklayalım yaşamı ve dinleyelim öyküsünü. Bir çınarım ben. Yaşım dört yüzü aşkın. Köklerim toprağın derinliklerine dek uzanmıştır. Dallarım kalın, uzun kollarla göğü kucaklar gibidir. Dört yüz yılı aşkın ömrümde yaşamayı hep sevmişimdir. Daha çok yaşamak isteğiyle köklerimi taş, kaya dinlemeden toprağın derinliklerine salmışımdır. Yapraklarımı göğe, güneşe açmışımdır. Köklerimin emdiği besinleri yapraklarımın yardımıyla kolayca sindirmişimdir. Dört yüz yıldan beri en yakın dostum şu küçük çeşmenin başına bir köylü dikti. Dallarımın altından geçen yolcular çeşmeden su içerken gölgemden de yararlansınlar, iyice serinlesinler diye. O köylünün düşüncesine gülüp geçmiştim o zaman. Ama bir küçük fidandım daha. Yıllar sonra olacakları düşünemezdim. Bu denli büyüyeceğimi düşleyemezdim bile. Oysa yıllar çok çabuk geçip gidiyormuş... Bunca yıl sonra, o köylünün ileri görüşlülüğüne düşünüp düşünüp şaşıyorum...
