Bölümleri yazmaya başlarken her bir bölümü ülkemin ötekileştirilen, kötülüğe maruz kalan ve her seferinde acı çektirilen insanlarına adamayı düşündüm. İlk bölüm, Ez Xane, ülkemin yok sayılmış kadınlarına; ikinci bölüm, Cinayet Günlüğü, ülkemin ölen, öldürülen ve zalimce katledilen çocuklarına; son bölüm ise, Başkasının Cenneti, ülkemin kendi cennetinde yalnız bırakılmış halklarına ithafen yazılmıştır.
Romanımın bu son bölümünde, birilerine teşekkür etmem gerekecekse eğer, önce çocukluğumun tutkuyla dinlediğim dengbejlerine teşekkür etmeliyim. Onların bana anlattığı her hikayenin sonunu merakla bekler ve her bir hikayede, kendimi başka bir hayalde bulurdum. Her seferinde, doğunun bin bir çeşit çiçeğini koklar, serin yaylarında koşardım. Batı'ya gelirdim sonra. Yüzümü ıslatan, yaz yağmurlarına dokunurdum. En sonunda da karış karış gezdiğim Anadolu'mun insanlarını izler, onlarla oturup, kendimi, sıcak bir çayın yüreğimi ısıtan naif yüzüne çevirirdim.
Dengbejlerden sonra, anlattıkları köy hikayelerinden dolayı sevgili anneme ve babama teşekkür ederim. Onların sabır ve büyük bir içtenlikle anlattığı hikayeler, Ez Xane'yi yazmam için bana hem cesaret hem de ilham verdi. Bazı geceler, saatlerce, beni kırmadan, tüm sorularıma en anlaşılır şekilde cevap verdikleri için kendilerine ayrıca teşekkür ederim. Romanımın sonuna kadar beni her anlamda destekleyen; heyecanımı, enerjimi ve motivasyonumu yüksek tutmamda bana yardımcı olan aileme, iş arkadaşlarıma ve sevgili dostlarıma tekrar teşekkür ederim.
(Tanıtım Bülteninden)
