Cingöz Recai serisinin dokuzuncu kitabını da bitirdim. Öyle sade ve akıcı bir dili var ki son ses müzik olan ya da aşırı kalabalık bir ortamda rahatça okunabiliyor, okurken asla sıkmıyor ama en büyük sorun kitap bitip de özetini yapacağım zaman başlıyor. Her defasında kitabın bazı yerlerini tekrar okuyorum, aklım karışıyor çünkü kitap karışık. Cingöz nereden nereye geldi, hangi kılıktaydı, ne zaman kılık değiştirdi, hangi karakterler Cingöz’ün makyajlı haliydi, hangi kadınlarla birlikteydi derken bazen ipin ucu kaçıyor; okurken sorun yok da özet çıkarırken toparlayamıyorum. Belki de kalabalıkta okumamdadır sorun ama kalabalıkta okuduğum diğer basit kitaplarda bu sorunu yaşamıyorum. Özeti hemen akabinde yapmamam da önemli bir etken tabi. Bilemem belki de sorun bendedir. Bu kitapta iki cinayet, cinayeti çözmeye çalışan Mehmet Rıza ve oğlu Haldun’a yardım ederken elmasların peşine düşen Cingöz Recai’nin maceraları var. Artık yaşlanan Cingöz, Server Bedi’nin yaşadıklarını anlatacağı beklentisi, çaldığı ganimetleri yine hayır kurumlarına vermesi derken su gibi akıp gidiyor, gidiyor da benim aklımda fazla kalmıyor. Yine de keyifli bir kitap okumak, güzel vakit geçirmek için tercih edilebilir. Bir de bu seride hep anlatılan zamana gidiyorum, başka bir kitapta o zamanları bu kadar hissederek okuduğumu hatırlamıyorum. Eski Türkiye; akşam gazetesinin haberlerinin beklenmesi, santralle birinin aranması, tramvaylar… Hepsi uzak ama bir o kadar da tanıdık geliyor. Keyifli okumalar.
