Kitap hakkında iyi şeyler duymadıysam da bu Schopenhauer’un okuduğum ilk kitabı oldu. Bu duyduklarımdan bağımsız yazacağım.
Aşka inanmayı çok isterdim! Ama hiçbirimiz yürüyen hormonlardan fazlası değiliz. Aşk, cinsel dürtüyü ve üremeyi katlanılır kılıyor yalnızca. Yegane amacı olan “türün devamı”nı maskeliyor, süslüyor püslüyor. Ve bir şekilde insanların dilinden düşmüyor.
Kitabın ana konusu olan “cinsel aşk” itkisine anlaşılır ve akıcı bir dille değinmiş sevgili Schopenhauer.
Aşk hikayelerinin amacı -aşıklar bunun bilincinde olmasa da- belirli bir varlığın dünyaya getirilip türün devamının sağlanmasıdır. Bu amaca ulaşmak için kullanılan yöntemler ve amaca nasıl ulaşıldığı ikincil derecede önem taşır. Yani cinsel aşk bir yanılsamadır ve tür için yararlıdır. Ama arzu tatmin edildiğinde aşk tükenir ve kişinin mükemmel olarak gördüğü ve uğruna her şeyi yaptığı aşkı katlanılmaz bir hale gelebilir. Bu nedenle aşkla yapılan evlilikler -genelde- mutlu yürümez. Çünkü aşıkların fiziksel olduğu kadar zihinsel olarak da uyumlu olmaları gerekir, ki bu nadir görülen bir durumdur.
Aşk bittiğinde dostluk başlamalıdır.
Kitap kısaydı ve yer yer tekrar etmeler vardı. Yine de konu hakkında fikir sahibi olmamı sağladı.
Mesela bir insanı neden çekici buluruz sorusunun yüzeysel olarak cevabı fiziksel özelliklerimizin karşıtına sahip insanların bize çekici gelmesidir. (Sarışın bireyin esmer bireyden hoşlanması gibi.)
Çabucak biten bir kitap, gün içerisinde okuyabilirsiniz!
