Çirkinlik Tarihi projesi hem sıradan hem de sıradışı.
Umberto, tiksinti ve hayranlık arasında Batı'da Antik Çağ'dan günümüze, genellikle güzelliğin zıttı olarak algılanan bir kavramın gidişatını özetliyor.
Klasik antik çağlardan, geleneksel olarak mükemmel güzellik ile ilişkilendirilen çirkinlik, erkeklerde olduğu gibi tanrılarda da böyle vardır. O zamandan beri, fiziksel çirkinlik ile ahlaki çirkinlik arasındaki ilişki, nüanslarla birlikte ortaya çıktı, çirkinliğe belirli bir değer atfedildiğinde bir bağlam tarafından kullanılıp kullanılmadığına veya sanat tarafından yüceltilip yüceltilmediğine bağlı olarak.
Hristiyanlık dönemiyle birlikte, çirkinlik, ilk güzelliğin bozulması, ilahi yaratılış nedeniyle özünde güzel bir dünyada evrenin uyumunun bir unsuru olarak haklı çıkarılır. Hatta temsil ettiği yüce çirkinlik dönemi aracılığıyla Kurtuluşun gerekli bir koşulu haline gelir. Acı çekmenin ve çirkinliğin bu kurtarıcı karakteri, Mesih'in dini geleneğe saygı duyan ilk tanıkları arasında bulunur: şehitler, münzeviler ve tövbeler.
Çirkin, birçok değeri üstlenir: Genelde kötü, şeytani ve cehennemi, zalim, sadist ve en son dönemlere kadar birçok avatar fikrini temsil eder. Ancak, çirkinlik hicivsel bir anlam kazandığında, "Düşmanı şeytanlaştırmaya" kadar gidebilen, şaşırtıcı, merak uyandıran, ahlaki önemi olan merak nesnesi haline gelir.
