Lawrence Durrell’ın İskenderiye Dörtlüsü, dünya edebiyatına bütün benzersizliğiyle İskenderiye’yi hediye etmiş, yazarlara ilham veren bir başyapıt. XX. yüzyılın önemli yazarı, bu büyük eseriyle, “kendi zamanının klasiği”ni yaratmak için yeni bir biçim arayışındaydı. Bu arayış onu Einstein’ın görelilik kuramını, roman sanatında canlandırmaya götürdü.
İskenderiye Dörtlüsü’nün ilk iki eseri Justine ve Balthazar, Darley’nin ağzından, onun yanılgılar ve şaşkınlıklarla dolu öyküsünü, İskenderiye’nin çokuluslu, çokdinli gündelik yaşamını, tüm renkliliğiyle benzersiz bir edebî atmosferde aktarır. İkinci kitap, Balthazar’ın Darley’ye mektubuna odaklıdır ve yanılgılar üzerine inşa edilen bir kenti yıkıp yerine yenisini koyar. Üçüncü kitap Mountolive ise yazarın deyimiyle “düpedüz doğalcı roman geleneği”nde kaleme alınmıştır.
Dörtlü’nün son kitabı Clea, uzun bir ayrılıktan sonra İkinci Dünya Savaşı’nın karanlık atmosferinde kente dönen Darley’nin, bu kez yaşamın ağırlığını, çekilen acıların izlerini ve uzun yıllar üzerinde düşünülmüş deneyimlerin çok yönlü bakışını taşıyan anlatısıyla zamanın büyük çemberini tamamlıyor.
