Bu duyguyu kaybetmek istemiyorum. Kalbimden kuş kolonileri havalanıyor. Gizemli kediler yürüyor sokağımın damlarında. Güne açıyorum yüzümü. Yaşamaya. Yaşamaya bayılıyorum. Şehrin üstüme gelişleri yumuşak. Heyecanlıyım. Tutkuyla geliyor kollarıma İstanbul'un tüm oryantal şekilleri, erkeksi, kaslı bir beden olup sıkıyor her yanımı. Kollarımı açarak rüzgara doğru koşmak istiyorum. Çırılçıplak soyunup ateşleri soğutmak. Bir ormanda koşmak. Tutunduğum ağaçlarda magazin olmasın, dinlendiğim ağaçta televizyon istemem. Durduğumda filmler seyretmek, kitaplar okumak isterim ve müzik hep olmalı. Bu çırılçıplak soyunuş, mutlaka cennette son bulmalı.
Çünkü hiç bir şey çocuk oyuncağı değil!
