Bu kitabın sonunda dizin konulmamıştır. Konulmayacaktır da. Ama okuyucuya bunun nedinini açıklamak gereğini duyuyorum.
Kitabın sonuna bir dizin koysaydık ana-babalar önce bir dizine başvurup, kitabı sondan başa okumaya kalkışabilirlerdi. Örneğin, bir anne öfke nöbetlerinden mi endişe duyuyor; dizinde "öfke nöbetleri"ni bulacak, kaçıncı sayfada olduğuna bakıp o bölümü okuyacaktı.
Ya da "tuvalete alıştırmak"tan hangi sayfalarda sözediliyorsa yalnızca o sayfaları okumakla yetinecekti.
Eğer bir anne, çocuk eğitimi konusunda bir kitaba bu tutum içinde bakarsa, çocuğunun sorunlarına tek başına bağımsız birer olay olarak görmeye başlar. Ama çocuklar bölümlere göre yetiştirilemez ki... Onların kişilikleri birer bütündür. Çocuğunuzu anlayabilmek için kendine özgü gelişim biçimi içinde, bir bütün olarak görebilmeniz gerekir.
