- Dur ! Bir dakika ! Bu toprak parçası ''benim''.
- Nasıl yani kardeşim?
- Yani ''senin'' değil!
- Ben? Sen? Benim? Senin? Var? Yok? Sahip olma? Sahip olmama? İzin? Hak? Yasak?
Bu yeni kelimeleri nereden öğrendin Kâbil? Kardeşim, konuştuğun bu dil neyin nesi?
“Çocukların anladığını dile getiren başlık ile başlayan bir kitap. Şöyle devam ediyor: İnsan fakir olduğunda iyilikleri de hakir oluyo. Ama gücü ve serveti olan kişinin “ayıp”ları “marifet” sayılıyo, “saçmalık”ları “hesaplı söz” olarak dinleniyo, “yerli yersiz ve tiksinti uyandırıcı geğirmeler”i felsefe, bilim ve din biçiminde anlaşılıyo; hatta
Rabbim kendisine rahmetiyle muamele buyursun...
Ali Şeriati büyük çaplı bir yazar, kısmen şair ve mütefekkirdir.
Merhum Ali Şeriati'yi anlamak için onun doğduğu İranı ve mensubu olduğu şia'yı bilmek lazımdır. Ki Ali Şeriati'yi yanlış anlamayalım; aksi halde Ali Şeriati'yi - kendi kavram muhtevaları içinde değil de kendi kavramlarımızla anlamaya
Kendi yaşamını başkalarına bağışlayan herkes hayattan nasiplenir.
Kendi rıskının peşinde koşmak, burnu toprakta otlamak ve başını yemliğe gömmek koyun gibi yaşamaktır.
İnsan gibi yaşamak, "kendi için" değil, "başkaları için" yaşamaktır.
"Evet, çocuklarımız her şeyi anlar."
"Hatta dünyayı, dünyanın her şeyini, insanı insanın her şeyini, her şeyin hareketini absürdlüğünü, anlamını, dünyayı, ahireti,kendisi için olanı, halk için olanı, Allah için olanı hatta şehadeti..."
Kesinlikle çocuklar bizim düşündüğümüzden çok daha fazla şeyi idrak ederler. Bu noktada
