Bazı romanlar sanıyorum okuyucularından bağımsız üç aşağı beş yukarı insanlarda benzer hatta aynı izleri bırakabiliyor. Kimisi de okuyanına o kadar bağımlı ki, okurken roman yeniden yazılıyor. Çocukluğum ikinci kategoriye giriyor olsa gerek. Çocukluğunu şöyle bir gözden geçiren herkes farklı konumlamdıracaktır bu romanı. Ben zaman zaman çocukluğumu geçiridiğim zaman ile 19. yüzyıl Rusya'sı arasında bir fark bulamadım. Bazı şeyler değişmiyor demek yersiz olur, memlekette doğan çocuklar hala orta çağdan beter çevrelerde yetişiyor. İmkanlar demiyorum çünkü imkanların eleştirilebileceği bir devri aşmış gibi gözüküyoruz. İmkanlar 21. yüzyıla gelmiş, hatta sonraki asırlar meyil etmişse de insanların belki de çok azı buna yetişmiş durumda. Hulasa, Gorki çocukken bazı çocuklar bugünün şartları ile yetişiyordu, bugün ise bazı çocuklar Gorki'den beter şartlarda yetişiyor. Sanmayın ki kitap santimental bir tragedya! Güzel şeyler de yok değil. Sorun aslında imkansızlık değil, imkan bolluğu da değil, imkanın ta kendisi. İmkansızlıktan hayıflanma lüksü insandan alınmış durumda, vakit, mümkün imkansızlıklardan, imkanın kendisinden, hayıflanma vaktidir.
