Necdet Ekici'nin Çolpan Yıldızı eseri dokuz-on öyküden oluşuyor. Öykülerin ortak konusu aslında insan. Evet, ezilen ve emekçi insan, yarım kalan sevdalar, sevda sanılan ama yanılgıdan ibaret ilişkiler, göçebenin burukluğu, üst gömlekten; belli bir makamda oturanların her zaman nazını, gel gitlerini çekmek zorunda olan halk, inandığı devrimin peşinden ne olursa olsun umut kesmeyen bir adam. Son öykü için sadece hasta ve hastaneler demem yeterli diye düşünüyorum, zaten bu iki sözcük çok şey anlatıyor insana.
Kitaba ismini veren Çolpan Yıldızı öylece bitti kavuşamadılar diye günlerce üzüldüm. Ve Çolpan Yıldızı daha da uzatıla bilecek bir öyküyüdü bence. Gereğinden fazla tadı damağımızda kaldı, öyleki bence "hevesimiz kursağımızda" kaldı daha doğru.
Öykülerin hepsi çok güzel. Beni Çolpan Yıldızı'dan sonra en çok etkilen "Kırmızı Şapkalı Adam" oldu. Neye, niye inandığını bilmek önemliydi ve bu inancının sonsuz bir umutla beklemek nasıl bir kalp ağırlığı diye düşündüm hep. Ben bu zamana kadar neye böyle inandım gönül verdim diye de çok düşündüm.
Kitap Şuuru İnsanlık Şuurudur.
