Coşkuyla Ölmek
Şule GürbüzEn Yeni Coşkuyla Ölmek Sözleri ve Alıntıları
En Yeni Coşkuyla Ölmek sözleri ve alıntılarını, en yeni Coşkuyla Ölmek kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
itiraf edeyim gençken ölmeyi çok isterdim; coşkuyla ölmek isterdim. kendi gözümde kendim ancak böyle tam ve gerçek olabilirdim çok istedim çok her yıl acaba bu yıl ölebilecek miyim diye o merak geçirdim. bazı yolculuklarda bazı hallerde öleceğim İçime doğdu ama ölmedim.
Sayfa 41Kitabı okuyor
... katlanma denenin, insanın zaten belli katlarından biri olup kendindekinden bir iki fazlaya gösterdiği celallenme olduğunu artık kabullenmiş durumdayım. İnsan kendindeki her kötünün bir fazlasını katlanılmaz, iki eksiğini de mükemmel bulur. Buna inancım tam.
Her şeye rağmen asıl olan yokluğumdur; her şeye rağmen tuhaf bir şekilde varımdır. Varlığımı beğenmem, yokluğum kâfi gelmez. Varlığım aslında işe yaramaz, yokluğum bir siluetin kayboluşudur. Kendine bir anlam ve varlık yüklemek aslında gerçekte ne zordur, bunu sabit ve gerçek kılmak, o siluet bir an geçerken "Aaa Hikmet!" dedirtmek ne zordur. Yaşamın ve yaşantıların içinde kaybolmamak ne zordur. Geçerken "O bendim" demek ve buna yine de bir anlam verilememesi ve kendini kendi gözünle bile seçememek ne zordur, ne zor."
Hayat belli bir şeydi. Nasıl bu kadar belli idi bilemiyorum. Ama belliydi işte. Hayat evlenmek demekti, karı ya da koca demekti, çocuk ve ev demekti. Gerisi hep bunların etrafında, bunları sağlama almak için bir tuhaf gezinme, eşinme, kurcalanma idi. Insanın belgeseli yapılsa seyredilemeyecek kadar gönül yorucu bir sıkkınlık verirdi. İbretler tekrarlardan, eziyetler yol dışına çıkışlardan, memnuniyetler gevrek gevişlerden ibaretti. Hayat, belki bir şey çıkar diye olmadık damızlıklar icat etme, onlardan bir şey umma ve bulamama idi. Hayat gözümde hiçbir şeydi. Birisi bana şimdi "Hayatım" dese, bıçağı karnına saplarım. Hayatımmış, bütün o iltihap, bütün o kekremiş akış, bütün o durgun barlanmış su, bütün o göze çekilmiş ekşi, küflü perde, hayatım ha?
"Ben şu balkonda, herkes ne ise o olarak akşam sekiz buçuktan on ikiye, bire kadar duruyorum. Sonra sağa sola çarpmamaya dikkat ederek, içime yerleşmiş boşluk duygusu ile boşluk mu ağır, taş mı bilmeyerek, artık bilemeyerek gidip herkes gibi yatıyorum. Dışarıdan tek tük sesler gelmeye devam ediyor ve bu bana nedense, nedense dokunuyor."
"Derin, gerçekten derin nefesler almaya çalışarak herkesten biri olduğumu içime çekmeye, bunu anlamaya çalışıyorum."
"Bir iz süreyim, bir yer tayin edeyim, bir bileyim, bir kere olsun bileyim istiyorum. Kimse yokken arıyorum, bakıyorum, bir rabıta, bir ayak sesi, kendi hayatıma ait bir iz, bulamıyorum. İz nedir acaba? Görmek istediğim mi, gerçekleşmemiş zihnî bir hatıra mı,düpedüz hayal mi, var olup da silinmiş ayak izi, göz izi, parmak izi mi? Çok isteyip de olmayan mı, iz ne acaba? İz nedir de ben bu rütbe izsiz, yalınkat gölgeliyim?
"Herkesten kurtulmak ancak kendini feda etmekle oluyormuş, anladım. Herkesten kurtuldum, kendimi kurtaramadım, onu rehin vererek bir yaşamaya başladım."
"Bilirdim ki, kim nereye düşerse düşsün sonra kalkıp evine gider. İnsan düştüğü yerde, yaralandığı yerde, bittiği yerde değildir. Bunların hepsi evdedir,ev görmeye bu yüzden dayanamam."
"Çocuk dediğin ilerde neler giydiğini düşünüp geçmişine bakarak pek yol aldığını hissetmeli ,geçmişinde bir mahrumiyet ve eksiklik duymalıydı"