Creco, her sanat dalının kendine özgü ifade araçları bulunduğu kuramını benimsememekte, bir bakıma kuşkusuz haklıydı. Yaratma gücü olmayan veya kusurlu olan kimselerin elinde sanatın yalnızca teknik bir oyun haline dönüşmesi ve bu oyunun, okur-seyirci karşısında meşru gösterilmek için, kuramlaştırılması, her dönemde görülen olağan şeylerdir. Fakat bu olasılık, doğal boyutlarını aşıp, genel bir sanat kuramı olma savıyla hemen tüm sanatsal etkinlik alanlarına egemen olmaya başlayınca, sanatını mekanik bir beceriklilik, dıştan düzenlenebilen bir kuruluş, teknik bazı cambazlıklarla elde edilebilen bir gariplik olduğu sanısı gibi gerçek dışı ve zararlı bir kanı uyanır. Bu durumda, yapaylığa, yozluğa, yavanlığa, basit beceriklilik oyunları düzeyine düşen, yalnızca sanatın bir etkinlik olarak kendisi değil, aynı zamanda sanatı değerlendiren sanat eleştirisi ve tarihidir de. Önceden reçetesi hazırlanan ve adına sanat denilen etkinlikleri aynı anlayışla yönetmeye kalkışan yapay sanat eleştirisi ve tarihi, sanatta yeteneksizliği teknik beceriklilik biçiminde kuramlaştırdıkça, somut sanat alanındaki yüzeysel etkinlikler dev aynasında büyütülmüş bir boyut kazanır. İşte o zaman, sanat gerçeğini yalnızca mekaniklikte görmeyen, onu us ve düş gücü dengesinde yaşamasını bilen aydınların, yazarların, eleştirmenlerin ve düşünürlerin birinci görevi, piyasayı tutmuş ve gerçeği örten bu gösterilerin asıl yüzünü ortaya koymaktır.
