terk edilmiş bir maden ocağıyım belki, yüzümde büyüyen ağaçların kökleri
parmağımın ucundan içime girer nefesin, bilirim hayalin ücra köşelerde
duyulmamış bir nota olurum vakti gelince, bestelerken sevgili..
dur
dünya
doğal mecrasından kayan bir isyan oluyorum sonra,
ey dünya
senden vazgeçiyorum
seninle dönmeyeceğim artık
gözlerimi dikip en uzak mazilere
bırakıyorum seni, gelme benimle
cismim kaybolabilir kan denizinde
her şeyin sonuna geldiğim yerde
duracaksan dur artık dünya
uyandım ölüm geçiyor
her yerinden!
doğal mecrasından kayan bir şiir oluyorum sonra
dünya
dur