Yazarın "Bir de Baktım Yoksun" öykü kitabına "Sarmaşık" öyküsüyle giriş yaptığım zaman, ilk izlenimim, daha giriş cümleleriyle uğraşırken, içime koyu bir hayal kırıklığının tıpkı açık kapağıyla küvete düşen mürekkep kalemden yayılır gibi yayılmaya başlayacağı hissiydi.
Yanılmışım, bu kadar kötü girişi (bende yarattığı his buydu) o kadar ustaca toparlayıp, terse yatırdı ki beni, öykünün sonuna geldiğimde, o kadar kısa zamanda içimde, hüzün, kendimle yüzleşme, mağlubiyet, coşku hatta tebessüm etme isteği gibi bir yığın bir yığın duyguyu misafir etmiştim.
Yuh, dedim, ne çarptın be yazar. Harbi bu işi biliyorsun Yekta Kopan, dedim.
Bu kitaba, "Bir de Baktım Yoksun"un üstüne başlamamalıydım. Kötü oldu, bitiremedim bunu. Sevmedim ben bu kitaptaki öyküleri.
