Pessoa'ya olan sevgisinden dolayı kendini Portekizli gören İtalyan yazar Antonio Tabucchi ile nihayet tanıştım.
Porto'da, çingenelerin iskân! için sürüldüğü bir alanda, başı olmayan bir ceset bulunur. Bunu araştırmak için Lizbon'dan, bu konularda başarılı genç br muhabir gelir. Olay, aydınlığa kavuştukça çok farklı konumlara evrilecektir.
Tabucchi, aydınlatılmamış gerçek bir olaydan bu hikayeyi oluşturuyor ve ilginçtir, bu gerçek olay ileride çözüldüğünde de Tabucchi'nin hikayesi ile benzeşiyor. Bu da onun olaylara yaklaşımının doğruluğunu, gözlem ve sonuç çıkarma becerisinin gücünü gösteriyor.
Hikayeye sadece bu açıdan bakarsak bir polisiye olarak düşünebilirsiniz. Oysa kitabın ortalarına doğru, Avukat'ın sahne alması ile hikaye bambaşka noktalara kayıyor. Genç gazeteci ve yaşlı avukat arasındaki her konuşma, aslında birçok konuda iki farklı yaşam evresinin olaylara farklı bakış açılarını yansıttığı bir felsefi sürece dönüşüyor. Hırslı, her yaptığını doğru sanan, her şeyi bildiğini düşünen genç ile, hayatı yaşamış, her hedefe ulaşmış, olgunluk mertebesine ulaşmış yaşlı...Hele bir de yaşlı avukatın çok zengin olduğunu, ama bu zenginliğini kendi zenginliğini arttırmak için değil, zenginler karşısında mağdur olan fakirlere yardım etmek için kullandığını düşünürsek. Yani avukat, eskilerin deyimiyle nevi şahsına münhasır bir kişi. Bir özel kişi de Pansiyoncu bayan Dona Rosa. Diğer karakterlere göre sözü az olsa da, olayın çözülmesindeki bir numaralı kişi bağlantıları nedeniyle.
