Seksenli yılların karanlığından bir güldürü...
Hem Muzaffer İzgü'yü tanıdım hem de kara mizahın ne demek olduğunu anladım. Yirmi dört hikayede ağlanacak hale güldüm.
Yazar 1979 yılında kaleme almış bu eseri. O yıllar ülkenin en karanlık yılları. Bu eserde bir çok konuyu mizahi bir dille anlatmış. Okurken komik bir distopik kitap dedim kendi kendime. Sonra da bu distopyanın içinde bir zamanlar insanların yaşadığını düşünüce de üzüldüm.
Dönemin haksız tutuklamaları, sorgular ve işkenceler, diktatölük, hukuk düzenindeki yozlaşma, kanun ve anayasanın hiçe sayılması, siyasi suç kavramının kontrolden çıkması, haksız tutuklamalar ve takipler, dönemde yaşanan bombalı saldırılar ve insanların bu durum karşısındaki davranışlar, yoksulluk ve açlık, hapishanede yapılan sadistçe sorgular ve verilmeyen hesaplar, faili meçhul cinayetlerin kanıksanması ve halkta oluşturduğu tedirginlik, kamu kurumlarındaki çalışanların tembelliği, işlerin yürümemesi, sağlık hizmetlerinin yetersizliği, insan hayatının hiçe sayılması. Bu konular üzerinde komediyle yapılan taşlamalar mükemmeldi. Türkiye'nin yakın tarihini bilenler için bulunmaz bir eser.
