Emil Zolyanın bu əsəri 1870-1871-ci illər Fransa-Prussiya müharibəsinin dramatik epizodlarından biri haqqında söhbət açır.Həmin müharibə öz yumruğunu dinc və zəhmətkeş bir yer üzərinə qaldırmışdı.Merlye dayının fransız əsgərləri tərəfindən müdafiə olunan dəyirmanı qalaya çevrilir.Müharibə dinc adamları silah götürməyə məcbur edir.
Romanı dilimizə mərhum yazıçımız Ənvər Məmmədxanlı çevirib.Prussiyalılar hücuma keçib dəyirmanı mühasirəyə alırlar,əcnəbi gənc qoca dəyirmançının qızına vurulub,və bu sevgi də qarşılıqlıdır.Prussiyalılar dəyirmançını da,onun qızının sevgilisini də öldürürlər.Bu zaman fransız əsgərləri "qalibiyyət!" deyə hayqıraraq dəyirmana gəlib çıxırlar,atasının və sevdiyi oğlanın meyiti üstündə ağlını itirməkdə olan zavallı qızı görürlər.Bu məqamda “qalibiyyət" sözü nə qədər miskin görünür.
"Ah, bu uşaqlar! Qəlbin səsinə tabe olaraq onlar bütün işləri korlayırlar.”
“Heç bir şey gəncliyə məhəbbət qədər ilham verə bilməz.”
