Hayır, insanlarla bir arada yaşamama imkân yoktu. Şu anda bile böyle düşünüyordum. Kırk yıl sonra yine böyle olacak. Benim ‘amacım’ yalnızlık, köşeme çekilmektir...
Öyle sanıyorum ki daha on iki yaşındayken, yani içimde doğru dürüst bir bilinç uyandığı çağda, insanları sevmemeye başlamıştım. Buna sevmemekte diyemem; daha doğrusu, insanların varlığı bana garip bir biçimde ağır geliyordu...