İnsanlar bilgelikle muhabbetlerini şimdiye kadar tamamen kesmiş
ve bütün ömürlerini sadece benimle sürdürmüş olsalardı, yaşlılık ne-dir hiç bilmezler, ölümsüz bir gençliğin mutlu mesut tadını çıkarırlardı.
Kendinden nefret eden bir kişi başka birini sevebilir mi? Kendi kalbi ile barışık olmayan birisinin başkalarıyla iyi geçinmesi mümkün müdür? Kendi kendisinden canı sıkılan, kendinden yorulmuş birisi içinde yaşadığı topluma mutluluk verebilir mi?